जीवन म्हणजे उधळीत जाणे हृदयातील आनंद

आत आपुल्या झरा झुळझुळे निळा स्वच्छंद,
जगणे म्हणजे उधळीत जाणे ह्रुदयातील आनंद.

घनधारांतून ख्याल ऐकतो रंगुनी मल्हाराचा
बघता बघता मोरपिसारा सार्या संसाराचा
मनात पाउस बरसे उधळीत मातीचा मधुगंध
जगणे म्हणजे उधळीत जाणे ह्रुदयातील आनंद

दु:खाला आधार नको का?तेही कधीतरी येते
दोस्त होवुनी हातच माझा अपुल्या हाती घेते
जो जो येईल त्याचे स्वागत दार न कधीही बंद
जगणे म्हणजे उधळीत जाणे ह्रुदयातील आनंद

झाडाची झुलणारी फांदी कधी लावणी भासे
साधा कोरा कागदही कधी चंद्र होऊनी हसे
सर्वत्रच तो बघतो धुंदी,डोळे ज्याचे धुंद
जगणे म्हणजे उधळीत जाणे ह्रुदयातील आनंद

कधी कुणाचे आसू पुसता बोटांनी हळुवार
हात होतसे वाद्य:सुरांचे पाझरती झंकार
प्रेमाच्या या गाण्यासाठी प्रेमाचा हा चंद
जगणे म्हणजे उधळीत जाणे ह्रुदयातील आनंद.

 - थोर कवी मंगेश पांडगावकर.